Przez pierwsze dwa tygodnie życia, pisklęta pozostają w gnieździe. Rodzice karmią je wtedy głównie (a według niektórych źródeł – wyłącznie) owadami, co na Svalbardzie, gdzie owady są towarem deficytowym, musi być sporym wyzwaniem. Może się wydawać, że dwa tygodnie to nie koniec świata, ale kolejny okres wcale nie jest dla śnieguł mniej wymagający. Nie dość, że jeszcze przez 8–12 dni zapewniają wikt swoim licznym – i żarłocznym – pociechom, same też muszą nabrać ciała. Jest już w końcu lipiec, a we wrześniu śnieguły ruszą z powrotem na Syberię, oddaloną od ich svalbardzkich lęgowisk o dobre parę tysięcy kilometrów. Aby zwiększyć swoje szanse na bezpieczne dotarcie do celu, śnieguły powinny przed odlotem zwiększyć masę ciała o mniej więcej 30%. I nie chodzi tu tylko o niezbędny przy takiej podróży zapas energii, ale też o to, że – zdaniem naukowców – u dobrze odżywionych osobników wewnętrzny kompas, dzięki któremu potrafią obrać właściwy kierunek, działa zdecydowanie dokładniej. Gdyby tego było mało, w lipcu dorosłe śnieguły wymieniają pióra na nowe, a proces pierzenia przebiega w takim tempie, że na pewien czas tracą zdolność lotu. I chociaż ptaki te świetnie się czują na ziemi, ich chwilowa niedyspozycja bez wątpienia czyni je bardziej podatnymi na ataki drapieżników. Nawet tak poważna kumulacja trudności, nie zmienia jednak faktu, że przeżywalność śnieguł jest zaskakująco duża. Wszystko wskazuje na to, że ich populacja powinna się sukcesywnie zwiększać, dziwi więc nieco, że tak się nie dzieje. Według Norweskiego Instytutu Polarnego, svalbardzka populacja podlega znacznym wahaniom (co jest normalne wśród ptaków z tego rzędu) i nie da się tu stwierdzić żadnych wyraźnych trendów. W ujęciu globalnym natomiast, liczebność śnieguł wykazuje niepokojącą tendencję zniżkową. Raport opublikowany w 2016 roku przez organizację Partners in Flight informuje, że amerykańska – a więc najliczniejsza – populacja śnieguł zmniejszyła się w ciągu 45 lat o prawie 40%.